Wij kennen een geschiedenis van tolerantie en progressief beleid dat de Westerse democratieën van de wereld voorbijstreefde. Helaas kennen wij ook een geschiedenis van onmenselijke slavenhandel, hebben wij Indonesiers vermoord, zijn er tijdens WOII 100,000 joden verdwenen, verdeelden wij etniciteiten omwille van politieke belangen en hebben wij Pim Fortuyn voortgebracht.

De feestdagen zijn voorbij. Dat betekent dat gemoederen rondom Zwarte Piet gedaald zijn en dat wellicht mensen open staan voor een geschiedenisles. De Tweede Kamer verkiezingen van 2017 gaan er namelijk om of Nederlanders hun eigen identiteit onder ogen willen zien of dat zij hun ogen sluiten en opgescheept raken met een islamofobe, populistische, absurde, slecht-geblondeerde nationalist. Laat ik van te voren voorop stellen: mijn doel met dit artikel en de velen die tot en met 15 maart gaan volgen is niet om op te roepen tot politieke verdeeldheid. Integendeel, los van de politieke voorkeur die inmiddels in een tweet of facebook-reactie te vangen is, lijken wij hier in Nederland te zijn vergeten dat iedereen die hier geboren is of genaturaliseerd is gewoon Nederlands is. Dus of je nu Henk, Greg, Claire, Anne, Redouan of Ali heet, iedereen hoort min of meer tot dezelfde groep mensen die wij het Nederlandse volk noemen. Wie deze mensen zijn en waar zij oorspronkelijk vandaan komen is echter veranderd gedurende de eeuwen. Het klopt, Nederland heeft een geschiedenis van tolerantie jegens andere volkeren: Portugezen, Duitsers, en anderen die in de scheepvaart meedongen met de VOC en de WIC en Nederland tot het land maakten dat het vandaag de dag is. En in dit deel van onze vaderlandse geschiedenis klopt anderzijds ook dat Nederland een geschiedenis kent van racisme.

Er is geen eer te behalen in het publiekelijk aanhalen van dit deel van onze vaderlandse geschiedenis. Ik hoef maar de naam ‘Sylvana Simons’ te noemen en iedereen weet waar ik het over heb. Het doel van dit stuk is niet om zware emoties te stimuleren voor of tegen een zaak, maar juist voor mensen om in te zien dat percepties uit het verleden vandaag de dag nog prevalent zijn. Het doel van dit stuk is om het logische gevolg van Kabinet Wilders I (2017 – 2021) in kaart te brengen aan de hand van de Nederlandse geschiedenis.

Het koloniale verleden van de Westerse wereldgeschiedenis en de slavernij praktijken die hier aan verbonden waren, zo wordt er betoogd, was niet alleen een fenomeen dat zich voor deed tussen blanke Europeanen en donkere Afrikanen. Slavernij is een menselijk fenomeen dat al millennia-lang in stand wordt gehouden. Echter, en dit lijkt vaak te worden vergeten tijdens een discussie over ras, is dat de perceptuele vooroordelen die verbonden zijn aan de zwarte huidskleur, groter is dan de geschiedenis die wij onszelf vandaag de dag nog kunnen herinneren, laat staan kunnen inleven. In de Westerse maatschappij wordt “de zwarte man” soms nog als een karikaturaal en ontastbaar figuur afgebeeld waar de strijd met de witte man aan verbonden is. Veelal door onbegrip, soms door angst voor het onbekende worden hierdoor ook verhalen over niet-westerse migranten in Nederland niet eerlijk verteld. Willen wij in eerlijke taal het verhaal van de zwarte of gekleurde man in een witte maatschappij vertellen, dan is juist de witte man en zijn acties uit het verleden de noodzakelijke figuur om aan te halen.

En dit brengt mij naar het Nederland van na de Tweede Wereldoorlog: Indisch-Nederlandse migranten (of de Indo’s) werden gescheiden van de Molukse migranten — deze laatsten waren vernoemd naar een deel van het Indonesische archipel, de Molukken. Zij kwamen uit hetzelfde gebied dat het Nederlandse Koninkrijk tot Indonesië doopte; maar zij werden, integendeel tot de Indo’s, in voormalige Duitsen kampen gehuisvest en hadden door slechte sociale voorzieningen minder kans om in Nederland omhoog te klimmen op de sociale ladder. Deze verdeel -en heers tactieken werden gebruikelijk toegepast door Europese kolonisten in de 19e en 20ste eeuw; zoals door Koning Leopold II van België in Congo en Rwanda waar de onderscheiding tussen Hutu’s en Tutsi’s uiteindelijke leidde tot de Rwanda massamoorden van 1994; of de apartheidsproblematiek van Zuid-Afrika waar de huidige spanningen tussen blank, zwart EN “gekleurd” in politiek en maatschappij eigenlijk geïnitieerd waren door de Nederlanders van weleer.

In conclusie: juist vanwege de Nederlandse historie is het in aanloop naar de verkiezingen van 15 maart 2017 belangrijk om te onthouden dat de titel van Premier voor Geert Wilders niet onrealistisch is. Geert Wilders is het “tegengif” voor de multiculturele samenleving waar Nederland sinds de ontzuiling altijd fier voor heeft gestaan, met als hoogtepunt het winnen van de Europacup in 88’ met een gemixt voetbalteam.

Echter, Nederland werd in de jaren 90’ voor velen te klein met de institutionalisering van de Islam in de samenleving. Het “vrije” Nederland werd ineens overrompelt toen men vol ongeloof moest toezien hoe anderen van buitenaf te trots waren voor de Nederlandse manier van leven. De hoofddoek werd symbool voor de intolerantie jegens de “vrije” Nederlandse cultuur. De politieke antwoorden die van 2002 tot en met nu doorklinken zijn doordrenkt van de islamofobie en worden als enige alternatief aangeboden om Nederland “weer tolerant te maken” — Make It Great Again. Intolerantie als een antwoord voor meer tolerantie.

Wat opvalt is dat het zowel de “christen-democraten” als de “liberalen” zijn die hier in het verleden machtigheid aan hebben gegeven: zowel in 2002 aan de LPF als in 2010 aan de PVV. Hoewel de Nederlander het concept vrijheid, met name van het woord, hoog heeft zitten, is het sinds de betogen tegen Zwarte Piet duidelijk geworden voor velen aan de ontvangende kant van de racistische besmeuringen op social media dat het protestrecht afhankelijk is van je doel, politieke mening en huidskleur. Het is, nogmaals, opvallend dat juist onder de “liberale” kabinetten van de VVD agressieve politie optredens tegen anti-Zwarte Piet betogers plaatsvinden zonder politieke ophef over deze beperkingen van de vrijheid van meningsuiting en het demonstratierecht. Stel eens de vraag: zijn de stemmen die inspraak willen hebben in de samenleving aan zowel de pro-Zwarte Piet en anti-Zwarte Piet gelijk aan elkaar, of is er sprake van voortrekking op basis van uiterlijke kenmerken?

De alternatieve uitleg die nu al opgaat voor Kabinet Wilders I is de stem van het Nederlandse volk tegen de globalisering. Alsof racisme nooit gebeurd is. Blijkbaar wordt deze uitleg ook al gerationaliseerd tegen alle statistische aanwijzingen in. Zestig procent van de Nederlanders is VOOR globalisering. Dit moet geen verassing zijn! Want natuurlijk houden Nederlanders van globalisering, we houden van alles dat internationaal is: onze series, onze smartphones, ook onze romantische verlangens kunnen uit iedere hoek van de Spaanse kust komen. Dus waar komt Wilders dan vandaan? Het komt op het volgende neer: de PVV komt aan de macht niet omdat zij de meeste stemmen krijgen, maar omdat de andere partijen Geert Wilders zullen toelaten. En dit is niet omdat zij het per se met hem eens zijn, het is omdat zij het het niet per se met hem eens zijn, maar nu we er toch zijn… De conservatieven die de macht hebben in de fracties van het CDA en de VVD zijn behoudend, traditionalistisch. Zij gaan wel mee in de holle retoriek over terroristen of racistische tradities, aangezien dit blijkbaar ook onderdeel is van de Nederlandse identiteit. Wij kennen een geschiedenis van tolerantie en progressief beleid dat de Westerse democratieën van de wereld voorbijstreefde. Helaas kennen wij ook een geschiedenis van onmenselijke slavenhandel, hebben wij Indonesiers vermoord, zijn er tijdens WOII 100,000 joden verdwenen, verdeelden wij etniciteiten omwille van politieke belangen en hebben wij Pim Fortuyn voortgebracht. Deze zwarte bladzijdes zijn niet onze trots en willen wij bovenal witwassen of vergeten. Maar juist vanwege onze historische nalatigheid zien wij niet de voldoende ruimte die er is om de PVV na 15 maart met fanfares en trompetten in te luiden in de regering met Minister-President Geert Wilders in het Torentje. Deze historische lijn is het meest aannemelijke vervolg van onze vaderlandse geschiedenis.